KOPUŞLAR

Kopuyor dalından, birer, birer, tutunanlar.
Kimin de ayva, kimin de nar, çeşit, çeşitler.
Güz gelende, düşer dalından sarı gazeller.
Hep bir ağız dan, ayrılık türküsü söylerler.

Kopan kopana, dalların da dalsız kalanlar.
Duymuyor kulakları, sağır, sessiz, rüzgarlar.
Bir gece içten çalınır ahşaptan kapılar.
Uğultulu gece, karanlıklara karışır.

Kopuyor yürekte, ateşten köz, köz, kor alev.
Düşüyor acı gönlüne, büyüyor koca dev.
Kopuş ki ne kopuş, neresinden bil ki velev.
Kalk ayağa der gibi vücut, beden de bir ev.

Kopuyor çığ gibi yamaçlarından dağların.
Hangi köhnemiş yıllarından kalma çağların.
Yazılan, silinen, bahtı bu kara tahtanın.
Devri, devranı, bahtların, sessiz kopuşların.

Kopmak ki ne kopmak bu, sonunda ayrılıklar.
İçine düşmüş düşler, dipten dipsiz kuyular.
Sallandıkça boş kovalar, yorulmuş çıkrıklar.
Tutmuyor, tartmıyor, yorgun, bitap düşmüş kollar.

03 Eylül 2025
Güven Gürbüz
Şebinkarahisar -Ankara