UMUTTU UNUTTU

Ne bahar belli diyor ne kış. Bilemediler nereye bu gidiş?
Sarhoş mu oldu nedir? Başı dönen bulutlarda da bir arayış.
Kızmış. Kafası bozulmuş. Tutunamamış. Rüzgar ile dağılmış.
Sessizlikten seziş. Hangi dağlara kimler sırtını dayamış?
Belirsizlik sızıntısıymış. Öylemi? Ne yağmış, ne yağmamış.
Nereden bakarsan bak. Birileri köşede boynu bükük kalmış.

Memlekette ne iş? Çorak topraklardan yanık, yanık, sesleniş.
Boynu tutulmuş. Çok soğukmuş. Gamlı baykuş. pekte efkarlıymış.
Gece karanlığından sesleniş. Hiç de iyi değil diyor bu gidiş.
Bilemedi meyhaneciymiş. Kim kimden daha sarhoş? Görmeyene nahoş.
Bilmiş. Bilememiş. Bildiği tek şey memleketten öteye bir gidiş?
Sessizliğin içerisine karışmış. Gözlerindeki yaş, nakış, nakış.

Gamı kederi yüklenmiş. Biliyor ki yoktur artık buraya dönüş.
Kimbilir nereleri aşmış. Tırmanmış. Gamsızlarla sarmalanmış.
Boynu bükülmüş. Gözler süzülmüş. Yüzlerde hatlar, kırış, kırış.
Anlayamadığı tek şey varmış. Kimler küsmüş? Kimler uzaklaşmış?
Mevsim de neymiş? Aylar, aylara küsmüş. Seneyi kim bilecekmiş?
Düşünüp bulamamış. En son hangi gündü acep ılık bir rüzgar esmiş?

Gökyüzünde bulutlar da suratını astı. Şimşekler de sesini kıstı.
Beklenen bir umuttu. Somuttu. Karabulut, akbulut, ne tez unuttu?
Yağmurda uğramaz oldu. Pınarlar küstü.Susuzluktan kendini kuruttu.
Sitemi arşı tuttu. Dağlara baktı, baktı, sustu. Ovalara baktı şaştı.
Kim neden darılttı? Kar yağmuyordu. Bilinmezler şehirleri terk etti.
Çok konuştu. Uyuttu. Uyuştu. İnsanoğlu ne yaptığını hepten unuttu.

Kitaplar şaşkınlaştı. Söze karıştı. Bilen bilmeyene ne öğretti?
Sözcükler iflas etti. Kilitlendi. Memleketten öte kim nere gitti?
Anladık ki meraktı. Alıştı. Limandan kalkan gemi ne son, ne ilkti.
Yollar çok uzundu. Dalgalar coştu. Sahili aştı. Anladı. Deniz tuttu.
Bu nasıl bir bahttı. Ağıtlar yaktı. Anlayamadı kim, kimi, terk etti?
Seneler esti. Süpürüp attı. Bulamadı kendinde bir daha O’heybeti.

Güven Gürbüz / 23 Mart 2025
Şebinkarahisar – Ankara