Memleket’ten öte yol gider..
Serindir suları , kana, kana içer.
Gurbet yolcusu…
Kim bilir bir daha göremem. der,
Bir derin nefes alır.
Sevdiydim demez de, eğilir al yanaktan öper..
Zülüfleri uzamış, gül yüzün örter.
Avucunun içine almışta,tez elden ör der…
Kapanınca yorgun gözler,
Ecel gelir, can gider.
***
Memleket’ten öte deniz var , deniz..
Biz Türk oğlu Türk, Türkiyeliyiz..
Gurbet yolcusu…
Kim bilir bir daha görüşemeyiz…
Dalar gözleri,
Sen bana gardaş demezde, gülümser bir solgun beniz.
Ben sana yoldaş der, a benim bahtsız.
Bilmez misin bizler ezelden kardeşiz..
Yorgun dizler, hepten dermansız,
Ecel gelir, kapanır gözler zamansız..
***
Memleket’ten öte, daha ne var ki çok bilmez..
Ağlar kim bilir nerede, kimseler görmez.
Gurbet yolcusu…
Gezer dünyanın bir ucunu, sesi çıkmaz.
Bu limanlarınder, gemileri kaptansız olmaz.
Aç gözlerini bir bak, düşmana kul vatansız,
Aşarız dev dalgaları, yararız da yine bu gemi batmaz.
Yiğit olan, her gemide kaptan olur, boynun bükmez.
Ağlayarak geldiği dünyadan,
Biliyordu ki gülerek gitmek olmaz..
***
Memleket’ten öte dağlar, sıra sıralar..
Mektup yazmış, başıda uçuşurken turnalar..
Gurbet yolcusu…
Bilmez kimseler, içinde hangi duyguları saklar.
Ne ana kalmış dünyada, ne baba.Yetim yolcular,
Dünya bir handır, göçer elbet konanlar.
Hasta yatağında açıldı yorganlar.
Bir pijaması vardı, bir de atleti. Elde son kalanlar.
***
Memleket’ten öte daha çok yol var, gidemeyiz..
Yorgun mu düştük Bizler neden kadir kıymet bilemeyiz?
Gurbet yolcusu…
Bu günkü sevmeleri, yarınlara miras bırakamayız..
Nedendir bilinmez. Genç yaşta bükülür hep belimiz?
Çıktığı yerde kalır, öte varmaz neden kısılır sesimiz?
Hüzün ile kaplandı, kapanırken gözlerimiz
Hasret kaldıklarıyla dünyada bir yanımız..
Çankaya – Ankara / Güven Gürbüz – 24.12.2006