GÖNÜL NEYLESİN.

 

Bir bulut çöktü, gökyüzünden ovalara..

Yer, gök, sarıldı, daraldı, sığmaz dağlara..

Selam söyleyin benden yuvasız kuşlara..

Memleketin adı kaldı, gönül neylesin...

 

Çağlar pınarlar gece, gündüz, akar, durur..

Ağaçlar boynun eğer, rüzgar sırt sıvazlar…

Selam söyleyin benden ey yetim evlatlar..

Memleketin bahtı kara gönül neylesin..

 

Mert olur sözünde duran yiğidin hası,

Aslını inkar etmez, yoktur hiç tasası.

Sılada başlar,  onun  ilk gönül sevdası.

Memleketin yolu ırak, gönül neylesin..

 

Hem çalar, hem söyler, akıllısı, delisi..

Her daim çağlar, derya gibidir sevgisi..

Selam söyleyin sılaya, genci yaşlısı.

Memleketin sazı telsiz, gönül neylesin..

 

Kader derde eğer garip boynunu yana,

Açar derdinide, sır demez hiç  dostuna,

Selam söyleyin akrabasına, hısmına,

Memleketin hevesi bu, gönül neylesin..

 

Güven der ki, “yazma” derler. Neden yazarsın?

Yazanın hali nicedir, sende anlarsın.

Selam almaza, bak birde selam yollarsın..

Memleket söyletir,  gönüldür bu neylesin..

 

Güven Gürbüz

Şebin Medya Genel Yayın Yönetmeni

14.12.2012

Ankara