İNSANOĞLU..

 

Beden ile ruh. O’dur yaratan.

Geldik dünyaya anadan üryan.

Sardılar kundağa, oldu bir dam.

Adem oğlu,  havva kızı, bir can..

 

Beyhude, güvenme cismanine..

Topraktan gelen, döner yerine..

Güçlü bilme lakin her bedeni.

Mum gibi erir, döner özüne.

 

Kanat gerer, uçar yücelerden..

Ses vermez, süzülür gecelerden.

Mana sözde, edep sofulardan.

Ne beklenir insanoğlu senden..

 

Çok yerinme, özün sözün olsun..

Çok öğünme, sözün yerin bulsun.

Sırtını dönme, yüzün görünsün.

Çiğ süt emmiş. O ‘sen değil misin.?

 

Seyri seferde, ey seyreyleyen..

Yüce dağlar benim der gibisin..

Dertli başları, düçar eyleyen..

İnsanım deyi gezen sen misin.?

 

Güven der, güvenmeyin soysuza..

Dönüşür kibir ile arsıza..

Derdin çok mu..? Söz eyle, dök saza…

Sazlar söylesin, desin  gamsıza..

 

Güven Gürbüz.

10 Şubat 2018 – Şebinkarahisar / Ankara