NE VAKİTTİ TERKETTİN BENİ GENÇLİĞİM..

Çökerken sahile, düşlerinin gölgesi. 

Bir çığ gibi iner, yüreğine sancısı.

Şafak vaktini beklerdi, ılık  nefesi.

Camlarda da kalmaz, uçardı da buğusu..

Ne vakitti bilmem ki, terkettin gençliğim?

 

Saatler durduğunda, hep o masum yüzler..

Aynalardan bakarda, içten içe güler..

Rengarenkti, tatlı ve baldan kaymak sözler.

Mürekkebinide hiç beğenmez olurlar.

Ne vakitti bil bakalım, haydi gençliğim?

 

Çok aradım seni, bulamadım yanımda.

Çarpar dururmuşsunda bak, sol tarafımda.

Kalınca anladım, bir gün de yarı yolda.

Bir ihtiyar tutmuş, birde, kolum kolunda.

Ne vakitti terkettin sen, beni gençliğim?

 

Çırpındın durdun, kanadında dünden yorgun.

Rüzgar esmez oldu. Ağaçlar neden süzgün?

Saçlarına kar yağmış, ihtiyarmı oldun?

Hayırsız insanları da, bir de dost bildin.

Ne vakitti unuttum, ben seni gençliğim?

 

Kapladı gökyüzünü, kapkara bir bulut.

Bekledin durdun, yağmadı bir türlü rahmet.

Güven der, Gençlikte bilinmez kadir kıymet.

Ne yapsın, bulamayınca seni selamet.

Gel sarıl boynumada, hakkını helal et.

07 Aralık 2016 – Ankara –

Güven GÜRBÜZ – Şebinkarahisar – Ankara