BENNEM BİLMİYRİM Kİ

 

Gam gasevet sarmış buğday rengini…

Söyle hele artuh, bileh bizde derdini..

Gelin dedi “Çekemem köyün çilesini”

Herif vurıy duvara gafasını

Sallıy başını..

“Bennem bilmiyrimki”

 

Ambar gurumuş, zahra yetmiy..

Hangisini saya, dertleri bitmiy..

Beş çocuk köşede zırliy..

Gelin ağlıy, Ana ağlıy..

Dede gafıyı sallıy..

“Bennem bilmiyrimki”

 

Bıldırda beyliydi ne bu çile..?

Zemheridemi deyi, çıkacuk yola..

Herifin mintanı dönmüş çula..

Emice hersleniy.. birde geline çala..

Görümce aciy …

“Bennem bilmiyrimki”

 

Şehere varınca gurbet dedi..

Durdu birden.. yüreği darlandı.

İki gödük arpayıda sattı..

Gurbet yoluna baktıda baktı..

Yazıhane önünde …

“Bennem bilmiyrimki”

 

Gayfe önünde telledi iki parmak cıgarayı..

Çok istiyrim dedi gızlarıda okutmayı..

Ensesine değdi bir el. baktı ki dayı..

Sert taşa vurduk derken baltayı..

Dayı da sustu..

“Bennem bilmiyrimki”

 

Köy yolunda çatısız evler..

Dili olsada söylese taşlar duvarlar..

Gurbet elde ahirete göçenler..

Döndüğünü bilemeden bir gün gelirler..

Yazanda sustu..

“Bennem bilmiyrimki..”

 

Güven Gürbüz

18.11.2013

Ankara