Tutunabilmekse hayat

Tutunabilmekse hayat; sen en yükseğe çıkmaya bak.
Şayet çıkamıyorsan bastığın dallara dikkat et.
Kırılmadan, birde dökülmeden meyvaları yere..
Sen öyle bir ağaca çıkki kaymasın ayakların..
Sonra yaprakların arasından güneşide gör ara sıra.
Tenin esmerleşsin biraz.
Kuşlar nakarat tutsun.
Çağlayan dere bu gün suyum daha çok,
Daha gür akıyor diye seslensin.

Tutunabilmekse hayat memleketine bir bak.
Sahiblen kayboluşlarına,
Sonra öykülerin daha güzel olsun.
Okunduğunda doysun eksik yetişen bodur ağaçlar.
Bozkır çiçekleride nasibini alsın, süslemesede evlerin vitrinlerini.
Onlarıda kokla ara, sıra,
Arının polen taşıdığını hatırla, Sonra petek, petek bal oluşunu.
Ustasınada değer ver,
Korunmak için olduğunu bil arılardan..
Giydiği elbiselerin arkasında onunda kalbi olduğunu bil.

Tutunabilmekse hayat tutun tutunabildiğin kadar.
Sonra ayakta durmasınıda bil.
Çok sallama dallarını.
Mevsimlerin sonbaharıda var.
Güz mevsiminde mektup salar dallarından toprak anaya,
Sonra onun bağrında gömülür gider.
Ardından Zemheride karakış bastırır,
O’ dallarda tutunmak kolay değildir sonra,
Acı poyrazda yalnız kalmakta var.

Tutunabilmekse hayat, sende tutunmasını bil.
Sonra bahara tekrar kavuşmasınıı.
Minik serçelerin öteceğini zannetme hep dallarında.
Birde Kartalı, şahini var.
Kaptığı gibi dağlara taşlara atanı var.
Kalma sakın kayalıklarda, sonra maazallah
Kayalıklardan aşağı sarp uçurumlarda var.
Hayat hep tutanabilmek dedikse o kadarda demedik.
Sonra havalan gökyüzüne doğru,
Kanat aç sende bir pelikan ol, sonra göllerde kuğu..
Balesinide yap kuğuların..
Sonra durgun göllerde bir gün yüzerken masmavi gökyüzünüde unutma.
Ordan bakarken aşağılara, karıncaların yuvasınıda gör.

Tutunabilmekse hayat tutunmaya devam et.
Ne zamanki dolarsa tanrının verdiği müddet, yine hep dua et.
“Kimseye muhtaç etmeden ve elden avuçtan düşmeden..
Ya rabbim benide yanına kabul et” diye..
Tutunabilmekse hayat, Tanrının verdiklerinede riayet et,
Az çalışıpta boyun bükmek yerine, çok çalıştımda bu kadar verdi de hak..
Sakın olmasın kimsenin kuruşunda gözün,
Diptik ayakta dur sonuna dek, Yoksul düşsende,
Mutlu ol gönlünün zenginliğinden.
Ama unutmaki yine tutunmaksa hayat tutun tutunabildiğin yere kadardır..

Güven   Gürbüz

yazar

www.sebinmedya.com

06.06.2005 – Ankara – Çankaya